W kalendarzu liturgicznym Kościoła katolickiego miesiąc lipiec jest poświęcony kontemplacji Najświętszej Krwi Chrystusa. W tym szczególnym czasie wierni mają okazję do głębokiej refleksji nad tajemnicą zbawczej mocy Krwi Jezusa, która stała się źródłem odkupienia i nowego życia dla całej ludzkości.
O ofierze Chrystusa można mówić tylko z sercem zanurzonym w najgłębszych pokładach wiary. Jej tajemnica jest tak wielowymiarowa, że słowo staje się jedynie próbą dotknięcia nieskończoności. Tylko święci, którzy w swej duchowej podróży sięgnęli najintymniejszych głębin Bożej miłości, potrafią opisać tę tajemnicę. My, kroczący ścieżką wiary, staramy się uchwycić choć odrobinę jej niezmierzonej głębi, z pokorą zbliżając się do tajemnicy Krwi Chrystusa, która nieustannie oczyszcza, uzdrawia i odradza nasze dusze.
Czy, mając świadomość wielkiej ofiary Chrystusa, potrafimy oddać Mu choćby jedną sekundę naszego życia – bezinteresownie, bez rozmyślania o tym, co nas otacza? To pytanie staje się dla nas wyzwaniem: by zanurzyć się w głębię tajemnicy Krwi Chrystusa, która przemienia i uświęca.
Mistyczna Siła Krwi Chrystusa
W swej litanii do Najświętszej Krwi Chrystusa św. Tomasz z Akwinu porównuje Chrystusa do pelikana, który karmiąc swoje młode, rani własną pierś, aby ofiarować im życie. Podobnie Chrystus ofiarował swoją Krew, aby przywrócić nam niewinność i oczyścić z grzechów:
„Ty, co jak pelikan, Krwią swą karmisz lud,
Przywróć mi niewinność, oddal grzechów brud.
Oczyść mnie Krwią swoją, która wszystkich nas,
Jedną kroplą może obmyć z win i zmaz.”
Krew Chrystusa jest więc nie tylko symbolem ofiary, ale również znakiem bezgranicznej miłości i miłosierdzia, które On okazał światu. Święty Jan Paweł II nauczał, że Krew Chrystusa przynosi największą radość, radość miłowania i bycia miłowanym, która przewyższa wszystkie ziemskie przyjemności i dary:
„Krew Chrystusa jest źródłem największej radości, jakiej świat nie może ofiarować, radości, że można miłować, i świadomości, że jest się kochanym. Ona wam daje nadprzyrodzoną moc, która jest potrzebna do rozpoczęcia Nowego Życia.”
Duchowa Moc Krwi Chrystusa
Kontemplacja Krwi Chrystusa prowadzi do głębokiego duchowego odrodzenia. Modląc się, prosimy Ducha Świętego, aby zanurzył nas w sercu Jezusa, gdzie możemy znaleźć siłę i oczyszczenie. Moc Przenajświętszej Krwi Chrystusa jest w stanie oczyścić nasze dusze i otworzyć nas na nowe życie pełne łaski Bożej:
„Duchu Święty, zanurzaj nas swą Mocą w Sercu Jezusa.
Ojcze, Mocą Przenajświętszej Krwi swego Syna Jezusa Chrystusa, oczyszczaj nasze dusze.”
Świadectwa Świętych
Święci Kościoła wielokrotnie podkreślali moc i znaczenie Krwi Chrystusa. Św. Katarzyna ze Sieny w swoim „Dialogu o Bożej Opatrzności” pisała:
„O, niezgłębiona i nieoceniona Krwi, która odkupujesz świat! Ty jesteś życiem dla dusz, oczyszczeniem dla grzeszników i miodem słodyczy dla cierpiących.”
Krew Chrystusa była również przedmiotem rozważań św. Faustyny Kowalskiej, która w swoim „Dzienniczku” zapisała:
„O, niezgłębiona i nieoceniona Krwi, która odkupujesz świat! Ty jesteś życiem dla dusz, oczyszczeniem dla grzeszników i miodem słodyczy dla cierpiących.”
Mistyczna Wspólnota z Chrystusem
Najświętsza Krew Chrystusa jest sakramentalnym znakiem Jego obecności wśród nas. Przez Eucharystię uczestniczymy w Jego ofierze, stając się częścią Jego mistycznego Ciała. Św. Ambroży z Mediolanu nauczał, że:
„Każda kropla Krwi Jezusa Chrystusa, przelana na krzyżu, ma nieskończoną wartość i siłę zbawczą. W Eucharystii ta sama Krew jest nam udzielana, abyśmy mogli uczestniczyć w Bożym życiu.”
Korzenie Kultu Najświętszej Krwi Chrystusa
Korzenie uroczystości Przenajdroższej Krwi Jezusa Chrystusa sięgają daleko w przeszłość i są związane z corocznymi obchodami kultu relikwii przechowywanych w kościele San Nicola in Carcere w Rzymie. Według tradycji relikwie te to skrawek płaszcza setnika, który przebił włócznią bok Jezusa na Golgocie, upewniając się w ten sposób o Jego śmierci. Ten święty fragment, skropiony „Krwią i Wodą” (J 19, 34), wypływającą z boku Chrystusa, został z wielką czcią odcięty.
Za potomków owego setnika uważała się rzymska rodzina Savelli. Jej członkowie w roku 1708, przeczuwając zbliżającą się śmierć, podarowali kościołowi San Nicola in Carcere ten bezcenny relikwiarz. Został on umieszczony pod krzyżem, który przemówił do św. Brygidy. Wokół tej cennej relikwii rozwinął się ogromny kult. Corocznie, w pierwszą niedzielę czerwca, uroczyście obchodzono tu święto Przenajdroższej Krwi Jezusa Chrystusa.
W 1808 roku, w setną rocznicę przekazania relikwii, kanonik ks. Franciszek Albertini założył w tym kościele Dobroczynne Stowarzyszenie ku czci Przenajdroższej Krwi Chrystusa. Ksiądz Kasper del Bufalo, przyjaciel i duchowy syn Albertiniego, został poproszony o wygłoszenie przemówienia inauguracyjnego. W 1815 roku Stowarzyszenie zostało podniesione przez papieża Piusa VII do rangi Arcybractwa.
Ksiądz Kasper del Bufalo, przez głoszenie nauk, stał się największym propagatorem Stowarzyszenia. To ono natchnęło go do założenia w 1815 roku w San Felice di Giano Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Chrystusa. Młoda Maria De Mattias, podczas misji głoszonych przez św. Kaspra w 1822 roku w Vallecorsa, została dogłębnie poruszona jego kazaniami, co doprowadziło do założenia w 1834 roku w Acuto zgromadzenia Adoratorek Przenajdroższej Krwi Chrystusa.
W 1849 roku papież Pius IX, na wygnaniu w Gaeta, przyjął z wizytą księdza Jana Merliniego, Misjonarza Krwi Chrystusa, który przepowiedział mu koniec wygnania, jeżeli rozszerzy święto Przenajdroższej Krwi Chrystusa na cały Kościół. Pius IX powrócił do Rzymu, pamiętając o obietnicy, i dekretem Redempti sumus z 10 sierpnia 1849 roku rozszerzył na cały Kościół święto Przenajdroższej Krwi naszego Pana Jezusa Chrystusa, które było obchodzone w pierwszą niedzielę czerwca. Papież Pius X w 1914 roku ustalił datę liturgicznych obchodów na dzień 1 lipca. W Roku Jubileuszowym, 15 kwietnia 1934 roku, Pius XI podniósł te obchody do rangi uroczystości.
Mantua – Źródło Kultu Krwi Pańskiej
Kult relikwii Krwi Chrystusa opiera się na dwóch ich „odnalezieniach”, mających miejsce w 804 i 1048 roku. Ze źródeł historycznych pochodzi tradycja, która umiejscawia w Mantui św. Longina – rzymskiego żołnierza, który na Golgocie własną włócznią przebił bok Chrystusa, powodując wypłynięcie wody i krwi. Po swoim nawróceniu Longin zawiózł do Mantui ziemię z Kalwarii nasączoną Krwią Chrystusa oraz gąbkę, używaną do napojenia konającego Jezusa zakwaszonym winem. Z obawy przed profanacją święty ukrył relikwie Męki Pańskiej w ołowianej kasetce i sam zakopał je w miejscu, gdzie dzisiaj mieści się bazylika. Wkrótce potem Longin poniósł śmierć męczeńską i został pochowany w pobliżu relikwii.
Z powodu burzliwych faktów, które doprowadziły do upadku Zachodniego Imperium Rzymskiego, relikwie zaginęły aż do czasów Karola Wielkiego. W 804 roku nastąpiło ich pierwsze odnalezienie. Według tradycji, św. Andrzej objawił się we śnie pewnemu wiernemu i wskazał miejsce relikwii. W obliczu najazdu Hangarów w 924 roku, relikwie zostały ponownie ukryte. Drugie odnalezienie miało miejsce w 1048 roku, ponownie za sprawą objawienia św. Andrzeja, tym razem błogosławionemu Wojciechowi – niewidomemu służącemu rodu Canossa. W 1053 roku papież Leon IX oddał cześć cennej relikwii w Mantui, potwierdzając jej autentyczność, choć próba zabrania jej do Rzymu spotkała się z ogromnym sprzeciwem miejscowej ludności.
