Był czas, gdy ziemia Jerozolimy drżała od słów, które płonęły jak ogień. Słowa nieznanego człowieka, który – choć młody – mówił z mądrością starszych, z mocą proroków. Tym człowiekiem był Szczepan – pierwszy męczennik Kościoła, którego imię znaczy „korona”. Korona, którą zdobył nie przez triumf w bitwach, ale przez świadectwo miłości do Chrystusa. Jego historia to nie tylko opowieść o odwadze, lecz także głęboka lekcja dla każdego, kto chce nazywać się uczniem Jezusa.Szczepan nie bał się prawdy. Przed Sanhedrynem mówił o historii Izraela, ale także o jego zdradach.
„Ludzie twardego karku i opornych serc! Wy zawsze sprzeciwiacie się Duchowi Świętemu, jak ojcowie wasi, tak i wy!” (Dz 7,51).
Nie były to słowa, które chciał usłyszeć tłum. Ale Szczepan nie przyszedł, by schlebiać. Przyszedł, by świadczyć. W tych słowach nie było nienawiści, tylko głęboka miłość do prawdy, która wyzwala.
Kiedy kamienie zaczęły spadać, Szczepan spojrzał ku niebu. „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (Dz 7,56). Jego ostatnie słowa były modlitwą: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7,60). To nie była śmierć w rozpaczy. To była śmierć w triumfie – triumfie miłości nad nienawiścią, przebaczenia nad zemstą.
Ale historia Szczepana nie kończy się pod gradem kamieni. Na miejscu jego śmierci stał młody człowiek, trzymający płaszcze oprawców. Miał na imię Szaweł. Czy wtedy poczuł wyrzuty sumienia? Czy może ogień Szczepanowej wiary zaczął palić jego serce dopiero później? Wiemy jedno – śmierć Szczepana była ziarnem, które wkrótce miało wydać owoc w postaci nawrócenia Szawła, przyszłego św. Pawła, Apostoła narodów.
Ta historia to jednak coś więcej niż opowieść o jednym męczeństwie. To lekcja dla nas wszystkich. Szczepan pokazuje, że prawdziwa wiara nie szuka poklasku. Nie dostosowuje się do mody ani nie boi się wykluczenia. W dzisiejszym świecie, gdzie akceptacja społeczna jest często celem samym w sobie, odwaga Szczepana jest wyzwaniem. Jezus mówił: „Wchodźcie przez ciasną bramę. Bo szeroka jest brama i przestronna droga, która prowadzi do zguby” (Mt 7,13). Ta wąska droga, którą szedł Szczepan, jest również naszą drogą.
Współczesny katolik staje przed podobnymi wyborami. Głoszenie Ewangelii oznacza często sprzeciw wobec popularnych ideologii czy „politycznej poprawności”. To gotowość do odrzucenia, niezrozumienia, a czasem nawet prześladowań. Ale Chrystus ostrzegał: „Jeżeli Mnie prześladowali, to i was prześladować będą” (J 15,20). Szczepan wiedział, że bycie uczniem Jezusa nie oznacza łatwego życia, ale życie pełne sensu.
Jego śmierć uczy nas, że prawdziwa wiara wymaga odwagi, by stawić czoła światu, który często nie chce jej przyjąć. Ale w tej odwadze kryje się także piękno. Świadectwo Szczepana, choć zakończone śmiercią, przyniosło życie – nie tylko Pawłowi, ale także tysiącom, które przez wieki inspirowały się jego wiernością. To przypomnienie, że każde ziarno, które umiera, przynosi plon stokrotny.
Dla nas, ludzi XXI wieku, historia Szczepana to wezwanie, by wybrać prawdę, choćby była trudna. By kochać, choćby nas odrzucano. By wierzyć, nawet gdy wszystko zdaje się mówić, że to nie ma sensu. Bo prawdziwa wiara, jak pokazał Szczepan, nie umiera pod gradem kamieni. Ona rośnie, przynosi owoc i prowadzi nas do życia wiecznego.
