Współczesne państwo polskie nie posiada morskiej floty handlowej pod narodową banderą. Dzieje się tak, ponieważ brak jest u nas regulacji sprzyjających uprawianiu żeglugi pod narodową banderą. Profesor Jan Łopuski [1917 – 2019], wybitny znawca prawa morskiego, zwykł mawiać: „Jeżeli państwo chce być traktowane poważnie musi posiadać flotę pod narodową banderą”. Z tego oczywistego faktu nie zdają sobie jednak sprawy współcześni decydenci polityczni. Dzisiaj, po trzydziestu pięciu latach wolnej Polski, uchwalono zaledwie (i do tego ułomny) podatek tonażowy. Wszystkie inne sprawy, wspierające rozwój żeglugi, leżą głębokim odłogiem.
Po odzyskaniu niepodległości w 1918r., Polska też nie posiadała własnej floty handlowej. Jednak, inaczej niż obecnie, w tamtym czasie politycy zdawali sobie sprawę, że taki stan rzeczy nie jest korzystny dla państwa. Parę lat upłynęło, gdyż wiele było spraw pilnych, ale już w 1925 r. prezydent S. Wojciechowski ogłosił Ustawę o popieraniu polskiej żeglugi morskiej.
Poniżej fragmenty tamtej ustawy.
„Art. 1. W celu popierania rozwoju polskiej żeglugi morskiej i związanego z nią przemysłu, w myśl art. 5 p. 5 ustawy z dnia 28 maja 1920 r. o polskich statkach handlowych morskich (Dz. U. R. P. № 47, poz. 285), jako też w celu współdziałania Państwa w stworzeniu narodowej floty handlowej, [pomoc] może być okazana tak dla nowopowstających, jak dla już istniejących krajowych przedsiębiorstw budowy statków morskich oraz dla przedsiębiorstw żeglugi pomoc materjalna ze Skarbu Państwa i wydawane przez Państwo zarządzenia gospodarcze, niniejszą ustawą przewidziane.
….
Art. 3. Pomoc dla polskich przedsiębiorstw żeglugi (art. 1) może być świadczona:
1) przez udzielenie taniego kredytu lub gwarancji państwowej celem uzyskania kredytu na inwestycje eksploatacyjne, zakup i remont statków i urządzeń budowy przystani, oraz na inne potrzeby, naturalnym rozwojem przedsiębiorstw usprawiedliwione;
2) przez wypłacanie premij:
- a) od długości przebytej drogi wodnej, przebywanej przez statki, oraz wielkości statku;
b) od ilości przewożonych ładunków w interesie ojczystego przemysłu i handlu;
c) za odwiedzanie przez Rząd wskazanych portów;
d) za przewożenie poczty;
e) za utrzymanie regularnych rejsów z określoną szybkością;
3) przez częściowy zwrot opłat kanałowych;
4) przez przyznawanie ulg przewozowych dla ładunków, idących lub przybywających na polskich statkach morskich w granicach przyjętych zobowiązań międzynarodowych, oraz dla materiałów pędnych na własne potrzeby polskich statków morskich;
5) przez uwolnienie częściowe lub całkowite przedsiębiorstw od podatków i opłat państwowych na okres czasu, nie przewyższający lat 15.
Art. 8. Wykonanie niniejszej ustawy6 poleca się Ministrowi Przemysłu i Handlu w porozumieniu z Ministrem Skarbu oraz innymi zainteresowanymi ministrami.
Art. 9. Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia.
Art. 9. Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia.
(pisownia fragmentów Ustawy w wersji oryginalnej)
